हुंडा प्रथा

दहेज ही एक अशी सामाजिक वाईट गोष्ट आहे जी भारतीय समाजाला एखाद्या आजाराप्रमाणे प्रभावित करीत आहे आणि त्यासाठी कोणताही उपाय किंवा उपाय नाही. वास्तविक महिलांविरूद्ध दहेरीची हिंसा करण्यात आली आहे. हे एक विशेष गुन्हा आहे जे केवळ विवाहित महिलांवरच केले जाते.

हुंडा काय आहे?

सामान्य शब्दात दहेजला वधूच्या कुटूंबातील पैशांची किंवा वेशभूषेची मागणी म्हणून वधूच्या मुलीने तिच्या मुलाशी लग्न करण्याऐवजी वधूच्या कुटूंबाची मागणी केली जाऊ शकते. याचा अर्थ म्हणजे वधूंचे नुकसान किंवा मूल्य यासाठी वधूच्या कुटुंबास विचारण्यात आले आहे. सर्व प्रकारच्या स्त्रियांना दहेजचा सराव, विशेषतः भारतीय समाजातल्या स्त्रियांचा शोषण. आपल्या देशात प्रचलित असलेल्या लैंगिक असमानतेचा आणखी एक परिमाण दहेज आहे.

थोडक्यात, ही प्रथा पुरुषांपेक्षा श्रेष्ठ आहे आणि त्यांच्या सासू -सहासावर आधारित आहे, मुलीने तिच्या संरक्षणासाठी काही प्रमाणात रुपये किंवा मालमत्ता घेणे आवश्यक आहे.

दहेजचा सराव आमच्या सामूहिक सद्सद्विवेकबुद्धीचा महत्त्वाचा भाग बनला आहे आणि संपूर्ण समाजाकडून तो स्वीकारला गेला आहे. एक प्रकारे हे परंपरा समाजांसाठी एक नियम बनले आहे. परिस्थिती अशी आहे की जर कोणी हुंडा घेत नाही तर लोक त्याला प्रश्न विचारण्यास भाग पाडतात आणि त्याला अपमानित करण्याचा प्रयत्न करतात.

वधूच्या उच्च उत्पन्नामुळे किंवा वरच्या कुटुंबातील उच्च पातळीमुळे, दहेजची अधिक मागणी केली जाते. जाती त्यात भूमिकादेखील करतात. सामान्यतः, उच्च जातीची संकल्पना, उच्च हुंडा आहे. परंतु अलीकडच्या काळात हुंडा प्रणाली शोषणाची एक सर्वसमावेशक प्रणाली बनली आहे आणि दुग्ध व्यवसायाची आर्थिक स्थिती फक्त दहेज मागणीसाठी निर्णायक घटक आहे.

दहेरीचे मूळ

वधूला देण्यात आलेल्या भेटवस्तूंच्या सान्निध्याक किंवा परंपरेनुसार या सामाजिक दुष्टतेचा उगम विवाहांत आढळतो आणि ही आमच्या स्वयंसेवी श्रद्धांवर विश्वास ठेवणारे एक भेटवस्तू देण्याची स्वैच्छिक पद्धत होती जी मुलीच्या वडिलांचे कर्तव्य आहे की तिची मुलगी तिच्या मुलीला तिच्या मुलीच्या संपत्तीचा एक भाग देण्याकरिता, तिला लग्नानंतर दुसऱ्या घरी जावे लागणार आहे आणि मुलगााने तिच्या वडिलांची मालमत्ता सोडली आहे. प्राप्त होईल म्हणूनच, आपल्या वडिलांना भेटवस्तू म्हणून आपल्या उत्पन्नाचा किंवा मालमत्तेचा एक भाग देण्याबद्दल वडिलांचे नैतिक कर्तव्य म्हणून मानले जात असे.

परंतु प्राचीन काळात, ही प्रणाली शोषणाची एक पद्धत नव्हती, जिथे वधूच्या कुटूंबातील वधूसाठी एक विशेष मागणी होती, ती स्वैच्छिक व्यवस्था होती आणि वधूच्या कुटूंबाला त्यांच्या क्षमतेनुसार भेट म्हणून दिली.

पण बदलत्या काळासोबत, वरालांच्या कुटुंबाने अनिवार्य (बाध्यकारी) मागणीचे शोषण करण्याच्या पद्धतीत भेटवस्तू देण्याची व्यवस्था बदलली. आणि ही प्रणाली दहेज पद्धतीचा प्रकार स्वीकारली. एक सामाजिक वाईट स्वरूपात, तो केवळ लग्न म्हणून पवित्र बंधन अपमान पण स्त्री उल्लंघन आणि उल्लंघन आहे.

दहेज किंवा वधूचे दहन

दहेजचा अमानुष कृत्य आणि दहेजचा दहेज या दहेज पद्धतीचा परिणाम आहे. दरवर्षी, हजारो नववधू त्यांच्या सख्ख्या-वहिवाळ्याने मारत असतात, त्यांच्या वाढत्या संपत्तीमुळे त्यांना जाळून टाकतात किंवा मारतात, आणि मालमत्तेची मागणी पूर्ण होत नाही.

आकडेवारीवरून छळ, जुलूम, आत्महत्येला उत्तेजन आणि अल्पवयीन मुलींच्या दहेरीचा खून इत्यादिशी संबंधित प्रकरणांमध्ये धोकादायक वाढ होते आहे. केवळ 2010 मध्ये, 9 हजारांपेक्षा अधिक हुंडाशी संबंधित हत्येचे रेकॉर्ड केले गेले होते, ज्यामध्ये तरुण वधूंनी केलेल्या हिंसाचाराचे प्रमाण दर्शविते. खरंतर, निर्दोष मुलीची हत्या ही केवळ तिच्या पती आणि तिचे नातेवाईकांच्या मागणीनुसार संपत्ती किंवा मालमत्ता आणू शकत नाही म्हणून भावनिक खून (क्रूर) होते.

या प्रकारातील सर्वात त्रासदायक आणि दुर्दैवी वस्तुस्थिती ही आहे की ती अशी स्त्री आहे जी या पूर्व-पुर्वित गुन्ह्यांमध्ये महत्वाची भूमिका बजावते आणि कुटुंबातील एक मनुष्य किंवा सक्रिय भागीदार आहे. आणि विशेषतः पतीला पत्नीची सुरक्षा आणि संरक्षण करण्याचे वैवाहिक बंधनाबद्दल विशेष आदर नाही.

दहेरी निषिद्ध कायदा

दहेज प्रतिबंधक अधिनियम 1 9 86, दहेजची मागणी करणे व दहेज देणे यामुळे त्यांना दंडनीय अपराध करता येईल. परंतु ही कृती असूनही दहेरीची पध्दत दंगलविरोधी असून सतत वाढत चालली आहे.

वधूच्या कुटुंबियांना अपमानास्पद आणि त्रास सहन करावा लागतो. परिणामी, अनेक सामाजिक गोष्टी जसे की: स्त्रीभ्रूणहत्या आणि चवदार लिंग चाचणी गर्भपात जसे गर्भपात प्रोत्साहित करतात. तो नेहमी घरी मुलगी भेदभावाची वागणूक का आहे ते कारण कुटुंबावर भार मानले आणि ते हुंडा व्यवस्था लग्न आहे, शिक्षण कुटुंबातील म्हणून आणि अन्न पैसे खर्च नाही आहे.

दहेह निषेध अधिनियम, 1 9 86 दहेजचे दुष्परिणाम रोखण्यात अयशस्वी ठरले आहे आणि दहेज मृत्युच्या वाढत्या संकटाचा पर्याय प्रदान करण्यामध्येही ते मागे आहे. त्यामुळे संसदेत असे समजले की वधू बर्न करण्याच्या गुन्ह्याशी संबंधित प्रकरणांचा निपटारा करण्यासाठी विशेष तरतुदी केल्या पाहिजेत. म्हणून एक दुरुस्तीद्वारे भारतीय दंड संहितामध्ये एक नवीन कलम, कलम 304-बी समाविष्ट केला आहे, ज्याद्वारे नवीन अपराध "हुंडा मृत्यू" निर्माण होतो. ही तरतूद एका तत्वप्रणालीत विवक्षित महिलेच्या मृत्युची कारणे पाहते आणि तिला प्राप्त झालेली वस्तुस्थिती ही मृत्यु दहेज मानली जाते. या तरतुदींनुसार, दहेजचा हत्येसाठी, पती-पत्नीच्या कोणत्याही नातेवाईकाला जास्तीत जास्त कारावासाची शिक्षा दिली जाते.

जरी ही तरतूद आहे आणि ती संबंधित माहिती सतत दिली जात आहे परंतु हुंडा हत्या होण्याचे प्रमाण कमी होत नाही. खून करण्याच्या व्यतिरिक्त, असहाय्य विवाहित स्त्रियांवर विविध प्रकारचे शोषण, जुलूम आणि क्रूरता दाखवली जाते.

सामाजिक दबावामुळे आणि विवाह विस्कळितपणामुळे, अशा छोट्या गुन्ह्यांचा अहवाल दिला जातो याशिवाय, पोलीस अधिकारी दहेरीशी संबंधित एफआयआर लाचलुचपत किंवा वरुण्याच्या बाजूने दबाव आणून वेगवेगळ्या कारणांमुळे रेकॉर्ड केले गेले नाहीत.

पण महिला आर्थिक स्वातंत्र्य या सर्व भिन्न, अभाव आणि महिला यातना अथवा हुंडा गैरवापर तक्रार करू नका का रिअल कारणे कमी शैक्षणिक पातळी ओलांडली आहे. आणि अशी विवाहित स्त्रिया दंड्यासाठी सतत आत्यंतिक दयनीय अत्याचार सहन न करणार्या दंड आणि वेदना सहन करण्यास भाग पाडतात.

हुंडा वगळून नव्या पिढीची भूमिका

वैशिष्ट्यीकृत प्रत्यक्ष किंवा अप्रत्यक्षपणे समाज आणि प्रोत्साहन आणि दिसत नाही येत्या काही वर्षांत ही समस्या पुनर्प्राप्ती नाही आशा एक संपूर्ण समर्थित म्हणून हुंडा समाजात सर्वत्र पसरलेला वास्तविक समस्या आहे. भौतिकवाद हा लोकांसाठी आणि आधुनिक जीवनशैली आणि सुखसोयीसाठी मुख्य प्रेरणा शक्ती आहे; लोक आपल्या बायका किंवा बहिणींना बर्ण करून त्यांना ठार मारण्यासाठी तयार आहेत.

आता आशावादी किरण केवळ नव्या पिढीच्या मुलं आणि मुलींमधेच दिसतात जो शिक्षित आणि आधुनिक विचार करत असतात. त्यांनी या सामाजिक दुष्ट विरूद्ध लढा द्यावा आणि समोरा समोर येऊन त्यांच्या कुटुंबात अशी घटना घडली पाहिजे तर त्यांनी त्याचा विरोध करायला हवा.

याव्यतिरिक्त, तरुण सुना देखील तो, तो तर कोणत्याही प्रकारे तिला सासरच्या हुंडा मागणी आणि योग्य अधिकार्यांकडे केवळ पोलीस किंवा तक्रार पडत आहेत विरोध नये; त्यांनी स्वत: ला बळी पडू नये आणि स्वतःला सक्षम बनवून ठेवले पाहिजे कारण कायदा आधीच संरक्षित आणि सक्षम बनविण्यासाठी उपलब्ध आहे.

अन्यथा, केवळ कायदेशीर तरतुदीच राहतीलच आणि ते प्रत्यक्षातही नाहीत.